ECCE HOMO:   EEN AANVLIEGROUTE             

De gedimde lichten worden voller. De stilte zwelt aan en in de achtergronden ruist de branding aan tijd voorbij. Kijkend in de spiegel wacht de buitenkant. We kijken een laagje dieper en komen uit bij de vraag: wat zien, zeggen, horen en verstaan beide gedeelde spiegelbeelden? En wat weten vervolgens deze zichzelf bespiegelende beelden van elkaar? Het is de opgewonden uitdaging van het ik zie, ik zie wat jij niet ziet.

Zo, verder terug-echoënd peilt de hoge ping van de sonar de diepte in. Het is 'The Abyss revisited' meets  'A Space Odyssee 2001' meets Ïnterstellar'.

Het is het begin van een reis, Op het laatste perron dat pas stopt ver voorbij de horizon wacht de weerspiegeling van onverwoestbaar fragiele breekbaarheid. Het is de laatste binnenkant als ultieme zekerheid. Het vangnet. Het is zijn. De reis is het doel. Hierin is de ware wereld in zicht: oprechtheid, vertrouwen, prille zorgeloosheid, de onbevangenheid van een vlinderend kind, touwtjespringend met de regenboog, de velden vol violette violen en einderloos verdrinken in de geluiden van lichtflitsjes die op de golftopjes weerkaatst worden.. Maar vooral is het een uitzicht over het merenlandschap van onbegrensd geborgen weten, erbarmen, de nooit opgevende geefmijjetranen-troost. Hier kun je de wind nog horen fluisteren: ik geloof in jou. De ijle wind die je dan verder draagt, net zo lang als nodig is tot de storm is gaan liggen tot een zomerbries. Het is de hoop die nooit vervliegt, hoe beklemmend duister de tunnel ook is. Aan het eind is er dat spreekwoordelijke licht. Zij oordeelt en veroordeelt niet, vergeeft zonder voorbehoud, neemt de ander niet de maat, sluit niemand uit of in, waarborgt de privacy-gevoeligheid en respecteert nabijheid in afstand. Dwingt, dicteert of forceert niet. Zij schrikt weliswaar van pijn, inktzwart lijden, angst, verdriet, haat of de dood, maar draagt je door alles heen. Zonder voorwaarden of schuldbekentenis vooraf neemt zij alle zwaarte die niet zelf te dragen is. Terwijl vele ontelbare voorgaande spiegelbeelden in scherven uiteen kunnen vliegen blijft het uiteindelijk spiegelend meer (m/v) dat in de diepte wacht rimpelloos achter en komt pas in beroering wanneer de vlinder neerstrijkt. Dit is slechts één van de vele gezichten waarin deze zich toont.

Nu past hier het zwijgen, als één van die vele essenties van levenskunst. Zwijgen als een elementaire uiting van respect voor de ander die op een willekeurig goede dag ook eens gehoord en gezien mag worden. Er valt nog zoveel meer te zeggen: het is levenslust, vrijheid, compassie, het is vóór, naast en achter iemand gaan staan die, murw gebeukt en vermorzeld door de ander, zichzelf niet eens meer ziet staan.

Over levenskunst wil ik tot slot nog dit kwijt: het is balanceren in en op vele reflecties, staande op een horizon en vrijuit om je heen kijkend.

In alle rust.